W dzisiejszych czasach co chwile powstają nowe kodeki audio czy video i często występują między nimi ogromne różnice. Zastanawialiście się kiedyś, który wybrać do transmisji dźwięku?

Postaram się w tym artykule przybliżyć Wam cztery najważniejsze, które można bez przeszkód wykorzystać w przypadku streamingu.

Jak powszechnie wiadomo komputer to miliony ciągów zer i jedynek, liczb systemu binarnego. Aby spowodować, że słyszymy dźwięki w głośnikach komputer musi przeprowadzić masę skomplikowanych obliczeń oraz zapisać sobie wszystkie dźwięki w odpowiednich formatach rozumianych przez niego. W tym ostatnim pomagają mu kodeki. Możemy je podzielić na dwa rodzaje:

• Kodeki stratne - pozwalają uzyskać mały rozmiar plików, kompresując dźwięki do gorszej jakości "usuwając niektóre nie słyszalne przez człowieka częstotliwości". Często różnica nie jest, aż tak bardzo słyszalna, nie mniej na dobrym sprzęcie można ją zauważyć.
• Kodeki bezstratne - te zapisują swój dźwięk w postaci takiej, jakiej został dostarczony dźwięk. Jest to najwyższa, możliwa jakość, jednak rozmiar plików jest również odpowiednio wielki.

W przypadku transmisji internetowej najważniejszą rolę grają następujące kodeki:

MP3

Popularny typ, skrótowiec od MPEG Audio Layer-3 (Typ MIME: audio/mpeg). Koder ten ma to do siebie, że jest bardzo popularny w zasadzie na całym świecie. Spotkamy go w telefonach, odtwarzaczach CD, MP3 czy DVD. Dodatkowo coraz więcej urządzeń mobilnych posiada wbudowany odbiornik WLAN, dzięki czemu w łatwy sposób możemy pozwolić słuchaczom odbierać nas praktycznie wszędzie, gdzie jest tylko dostęp do sieci. MP3 wymaga jednak transferu sporej ilości danych w stosunku do jakości. Zadowalający dźwięk można uzyskać przy transmisji około 128Kb/s, co niestety przekłada się na duże zużycie zasobów serwera.

AAC

AAC (ang. Advanced Audio Coding) - algorytm stratnej kompresji danych dźwiękowych, którego specyfikacja została opublikowana w roku 1997. Format AAC zaprojektowany został jako następca MP3, oferujący lepszą jakość dźwięku przy podobnym rozmiarze danych. (Typ MIME: audio/aac) Niestety twórcy kodera AAC niechętnie udostępniają go tak jak to jest w przypadku MP3 i jest on rzadziej spotykany w innych urządzeniach niż komputery.

AAC+

Rozszerzenie formatu AAC, opracowane dla zachowania dobrej jakości dźwięku dla niskich przepływności strumieni binarnych. MPEG-4 aacPlus, znany również pod nazwą High Efficiency-AAC. (Typ MIME: audio/aacp) Jest to nic innego jak rozwinięcie AAC, które jeszcze bardziej kompresuje dźwięk, do tego stopnia, że zadowalającą jakość jesteśmy uzyskać już przy transmisji 64Kb/s. Porównywanie liczby bitów między AAC, a MP3 jest raczej niepraktyczną operacją ze względu na kompletnie inną budowę, niemniej jednak wg. moich pomiarów, statystyczny słuchacz nie zauważy różnicy między dźwiękiem AAC+ o przepłwyności 48Kb/s, a 96Kb/s MP3, z kolei lekką różnicę w przypadku 64Kb/s AAC+ i 128Kb/s MP3 z pozytywnym wynikiem dla AAC+.

OGG / Vorbis

Kodek opracowany przez fundację Xiph.org, stworzony by wspierać inicjatywy związane z rozwojem wolnego oprogramowania do kodowania i dekodowania multimediów. (Typ MIME: audio/ogg) Również spotkamy go w wielu urządzeniach mobilnych, ale nie w takich ilościach jak MP3. Zaletą tego kodera jest fakt, iż jest on oparty na otwartych licencjach, więc na pewno można go spotkać w systemach linuksowych oraz w urządzeniach producentów, którzy nie chcą płacić za wdrożenie komercyjnych koderów. Jeżeli chodzi o jakość, OGG w czwartym stopniu kompresji (128Kb/s) jest porównywalne do MP3 128Kb/s.

Uwaga

Wiele kodeków posiada kilka implementacji i wiele wersji. Każda z nich ma jakieś różnice do pozostałych, niekiedy wpływa to znacząco na stabilność czy zużycie zasobów. Kodeki MP3 i OGG są znacznie mniej zasobożerne niż te z rodziny AAC. Z kolei AAC znacznie lepiej radzi sobie z jakością przy mniejszej przepływności.

Podsumowanie

Kodek to tak naprawdę sprawa indywidualna. MP3 i OGG odtworzymy za pomocą technologi Flash, AAC nie. Za to OGG nie jest wspierane przez wszystkie urządzenia mobilne. MP3 działa praktycznie wszędzie, ale wymaga dużej przepływności w stosunku do jakości.

Jeżeli stacja może sobie pozwolić na większy wydatek, powinna zaopatrzyć się w kilka serwerów strumieniujących dane w różnych formatach. Zadowoli to znacznie większą część słuchaczy.